تولدم
تولدم مبارک
۶آبان
سالهای دور آره خیلی دور تو یه روز سرد پاییزی من چشمامو وا کردم
اون موقع نمی دونستم یه روز با تو آشنا می شم
و تو می آیی به بلاگم سر میزنی و
نظر میدی
و من خوشحال میشم
من و غلام
ساعت ۱۱.۴۵ نیمه شب
بود
نزدیک های باغ فامیلی بودم پیش خودم گفتم برم سر ساختمون سیم سیار رو بردارم
تاریک بود با چراغ قوم پیداش کردم چون میدونستم صبح کجا انداختمش.
یه دفعه یه صدا منو ترسوند
صدای غلام بود( غلام یکی از کارگراست که شبها هم سر ساختمون می خوابه) با یه بیل که دستش بود و آماده کرده بود بزنه
با عصبانیت پرسید: هی کجا ؟
من خیلی زود نور رو انداختم رو صورتم گفتم: منم
وگرنه با بیلی که بلند کرده بود باید از بیمارستان براتون می نوشتم
خدا به خیر کرد....
دل نوشت م ی ن ا برای آسمونی
در کنار تو نبودن بی تاب ، بی قرار ، چشم به راه فردایی دیگر ، برای دیدن چهره ماه تو! تنها ، در گوشه ای از اتاق ، صدای موسیقی بلند و گاهی که دلگیرم ، آرام... هر گاه دلتنگم مثل همیشه چشمهای من نیز عاشق اشک ریختن هستند! به تو فکر میکنم ، به روز به هم رسیدن می اندیشم ،قلمی برمیدارم ، آن زمان حس میکنم که شاعرم ، از تو مینویسم ، بعد که نوشتم ، میخوانم شعر را ، باور نمیکنم که من نوشته ام این بیت شیرین را ! تو آنقدر خوبی ، آنقدر مهربانی ، آنقدر بااحساسی که از خوبیهای تو میتوان غزلی از محبت و عشق نوشت ، از مهربانی تو میتوان ترانه ای با یک دنیا عاشقانه های ماندگار نوشت ،از احساس تو میتوان شعری با احساستر از حس عشق سرود! من که شاعر نبودم ، حالا ببین چه سروده ام در وصف تو ای گل من ! عزیز دل من! در کنار تو نبودن مرا دگرگون کرده است ، حالا حس میکنم چه در کنار تو باشم ، چه در کنار تو نباشم ، برایم شیرین است لحظه های با عشق تو زیستن! شب که میشود ، بیقرار این میشوم که با صدای تو بخوابم ، خدا چه داند فردا نیز شاید لحظه دیدارمان باشد ، اگر هم نباشد ، فدای سرت ، یک روز دیگر مهم این است که هر روز عاشقتر از دیروزم ،و تو هر روز برایم عزیزتر از یک ثانیه قبلی! وقتی که در کنار تو نیستم ، قصه من این است ، پایان قصه شیرین اما آغازش غم انگیز است !من بدم
دلم گرفته
دوباره باز خسته ام
خسته از آدمهای دورو برم
همیشه دوست داشتم به همه کمک کنم
با همه مهربون باشم
ولی با رفتاراشون این ذهنیت رو در من بوجود اوردن که اشتباه میکنم
چند وقت پیش یکی از دوستان ازم خواست که 8 میلیون به اون قرض بدم
گفت یه هفته ای بهم برمیگردونه
چون هم سن و سال من بود نخواستم تقاضاشو رد کنم
یا حرفشو زمین بندازم
گفتم ناراحت میشه!
حالا 4 ماه میگذره وهیچ به روش نمی آره
از دست خودم دلگیرم که چرا تا بدین اندازه دلسوز دیگران ام 
توهم
توهم شیرینیه این که فکر کنی آدمها میفهمنت !
.
.
.
واقعیت تلخش اینه که آدما اگه براشون توضیح بدی چه مرگته هم نمیفهمنت ! 
نامه بی نشان
نامه بی نشان
دوباره نامه ام برگشت خورد
مثل همیشه
با مهر قرمز رنگ اداره پست:
«گیرنده، شناسایی نشد»! اما من باز هم،
از خوابهایم
رویاهایم
و شعرهایم
برایت خواهم نوشت
برای تو،
که تعبیر خواب ندیده ام هستی!!!
راز ۲
راز(۲)
نه بسـته ام به کـس دل
نه بسته کس به من دل
چو تخته پاره بر موج
رهـا، رهـا، رهــا مـن
زمـن هــرآن که او دور
چون دل به سینه نزدیک
به من هـر آن که نزدیک
از او جـدا ، جـدا مـن
نه چشم دل به سوئی
نه بـــاده در سـبوئی
کـه تـر کـنم گلــوئی
بــه یــاد آشــنا مــن
ســتاره هــا نهـفتم
در آسمــان ابـــری
دلم گرفته ای دوست
هـــوای گریـه با مـن
نمی نویسم تا خوانده شوم.
نمی نویسم تا فهمیده شوم.
نمی نویسم تا شــنیده شوم.
نمی نویسم تا ماندگار شوم.
نه !
نه !
می نویسم تا فراموش شوم...
آری، می نویسم تا از یادها رفته شوم.
یا به قول آن فیلسوف فرانسوی: نوشتن نه برای به خاطر آوردن، که برای از یاد بردن است.
چه نیک حرفی، که چون هرگاه می نویسم آنچه را که روزها،ماه ها و سالها با خود راه می برم، از یاد می برم و دیگر رنج بیهوده حملشان را نمی برم، هرچند اگر در کاغذ پاره ای باشد و گمشان کنم، که چه بهتر برای همیشه ازشان خلاصم...
پس چه فرقْ، چه می نویسم !
و در کجا، و برای چه، و برای که ؟؟؟
هر چه باشد،
هیچ فرقْ !
فقطْ و فقطْ مرا می رهاند،
از آشوب بیهوده وپوچ اندرونم...
m_r_a_m
دشت
در دشت آوای نسیم پر بود
چمن ها رنگ سبز را در تمام دشت تکرار می کردند
در نقطه ای نا معلوم
تک درخت تنومندی
سا یه اش را بر چمن گسترده بود
دور تا دور دشت را کوه ها احاطه کرده بودند
کوه های بلند با زوایای تند و شکسته
آسمان آبی بی ،بی هیچ ابری
نه زمزمه ی باریدن بود
ونه جا پایی از غم دیده می شد
دشت آغاز رهایی بود
رهایی از بودن برای زیستن
پرواز تا نهایت خود
انتظار
چه انتظار عجیبی؟
عجیب تر که چه آسان نبودنت شده عادت
چه بی خیال نشستیم،نه کوششی ،نه
وفایی ،فقط نشسته وگفتیم:
خدا کند که بیایی
سپهر
منو پیشی
منو گربه دیروز باز شهمیرزاد بودیم
همیشه خیلی حرف دارم که باهاش بزنم
ولی گاهی وقتا نمی تونم
شاید ترس اینکه ازم ناراحت شه یا قلب شیشه ای و کوچیکش بشکنه
نمیزاره
هوا کمی سرد بود... با هم خندیدیم
منم طبق معمول کلی سر به سرش گذاشتم
هوا داشت کم کم تاریک می شد
باید زودتر برمی گشتیم
ازش پرسیدم: اگه برم از کنارت گریه میکنی؟
گفت:روزهای اول اگه خواستم بمونی کنارم به خاطر خودم بود چون خودمو بیش از تو دوست داشتم و نمیخواستم تنها باشم
....ولی حالا
ولی حالا به خاطر اینکه تو رو بیشتر از خودم دوست دارم
نمیتونم مجبورت کنم که بمونی
الهی
سپهر