پاییزی بهاری

مرا بخاطر من دوست داری‌ می‌دانم... می‌دانم و از نگاهت می‌خوانم که تنفس تو به نگاه من وابسته شده است. اگرچه با غرور می‌گویم دوستت ندارم ولی خوب می‌دانی که وجوت برایم عزیز است... چه خوب شد که قبل از اینکه مرا به میهمانی عشق دعوت کنی، هوس را شناخته بودم که اکنون قدرشناس مهربانیهای تو باشم. قدرشناس آن جشن تولد رؤیایی...

ششم آبان امسال بخاطر وجود تو برایم به یادماندنی شده است نه بخاطر تولد خودم؛ چراکه این دستهای مهربان تو بود که   باعث تولد دوباره من شد. و بی تملق می‌گویم که آرامشی که تو به من هدیه کردی بهترین هدیه من در طول 26 سال زندگیم بود. دلم می‌خواهد برای تشکر از زحمات تو، سرم را به سمت آسمان بگیرم و فریاد بزنم امسال بهترین جشن تولد دنیا را داشتم...  وجوت برایم عزیز است بخاطر همه آن چیزهایی که می‌دانی و می‌دانم...
 بمان تا نغمه‌های عاشقانه‌ام را در دستهایم بگذارم و شاخه‌های پاییززده را بهاری کنم...

پی نوشت 1 : استثنا این نامه اونقدرها هم بی نشان نیست.

                                                                                                                               نامه های بی نشان

                                                                                                                                                   امضا ۰10