خدا نگهدار پسرم
۱۱ ماه پیش متولد شد پسرم رو میگم
روزها گذشتند و هفته ها جاشو نو به ماهها دادند.
زمان می گذشت و اون بزرگتر می شد خیلی بزرگ
قدش حالا ۱۷ متره ......۹ برابر باباش
خدا نگهدار
برات خیلی زحمت کشیدم پسرم یادت نره
سپهر
اسفند ماه ۸۷
پیچ در پیچ
چند وقتی نتونستم بنویسم از بس که این روزا درگیر کارای ساختمون هام
قبل سال جدید مبایست 2 تاش تموم شه
صبح time 7 پا میشم تا بیام خونه میشه 10 شب
باج
خستم کرد حوصله ام رو سر برد دیگه
صحبت سر آقای پدره.سر یه بحث کوچولو گفتم اگه من نباشم شما یه آجرم نمیتونید رو هم بزارید اونم گفت فکر میکنی
منم گفتم ثابت کن به من... من یه هفته میکشم کنار شما ساختمون ها و پروژه ها رو جلو ببرید.
چیزی نگفت...(میدونه نمیتونه از میز اداره و کت اتو کشیدش جدا بشه)
من هم که خودمو رو میشناسم (محال بکشم عقب)
پیشنهاد ۲ میلیون رو برای ادامه کار رو میخوام بدم؟ ((نظرتون چیه؟ ))
بذار دستاتو ماچ کنم!
سلام
هوا خیلی سرد شده.میدونی حتما؟
شایدم سرد تر از اون آب یخی بود که رو سرم خالی شد.
آب یخ! آره
ماجرا از این قرار بود که:
صبح زود (ساعت 10 ) پاشدم که برم یه سر به اکیپهای ساختمونی بزنم و هماهنگ کنم با آقای تیموری که با گاز خونه شون بخاری داخل واحد رو روشن کنم تا وقتی سفید کاری میکنم سفید کاری ساختمونم ترک یا شوره نزنه با این سرما!
آخه این ساختمون همه کاراش انجام شده رسیده به مرحله سفید کاری!
وارد خیابون شدم دیدم شلوغه؟ آخه این ساعت از روز اونم روز تعطیل سابقه نداره
!اومدم جلوتر! ماشین رو پارک کردم! چشم خورد به پارچه سیاهی که پیام تسلیت بود.تو فکرمم نبود که واسه تیموری اتفاقی افتاده باشه
آخه همین 2 روز پیش دیده بودمش بهش لبخند زدم و خوش بش کردم(یه لبخند تصنعی
واسه این که تو دلش جا کنم خودمو و اون بعدا با درخواست یک شعله گاز من مخالفت نکنه)
چشام به پرچم بود که پسرش اومد بیرون
گفتم: خدا بد نده
گفت: دیدی چی شد بابام مرد
گفتم: چی؟
خودشو تو بغلم جا کرد گفت بابام رفت و زد زیر گریه
منومیگی انگار یه پارچ آب یخ بریزن روم.وای نقشه هام نقش بر آب شد
مثل کنه به من چسبیده بود از خودم جداش کردم بهش گفتم خدا رحمت کنه مرد خیلی خوبی بودن واقعا
و رفتم
(تو دلم داشتم به این فکر میکردم که بهش بگم آقا جونت دیشب اومد به خوابم .
گفتم اجازه بدین دستاتونو ببوسم
.گفت نمی خواد فقط به پسرم بگو بهت گاز بده)
تو چند دقیقه ای که جلو آپارتمون بدوم این ماشینا بودن که می اومدن و سر نشینانشون با گریه و جیغ وارد خونه مرحوم تیموری می شدن
منم همراه با اونا چشام پر اشک بود به خاطر سفید کاریم حالا تو این هر و ویری برم بگم چند منه!گاز میدین؟
هوا هم که همینجور داره سرد میشه هر روز
اگه گاز جور نشه باید بندازم بعد عید تا هوا مساعد شه!
تیموری آخه حالا وقته مرگت نبود!
آشنای من با تیموری بر میگرده به روز اولی که لودر و چند تا کامیون آوردم برای خاک برداری.
به لودریه گفته بودم سمت دیوار همسایه رو کاملا با تیغش بگیره که بعدا باز کارگر نذارم کلنگ بزنه!
لودری هم از عقب مثل گاو حمله ور میشد به دیوار و ستون تیموری (مرحوم تیموری) طوری که من واقعا میترسیدم
ولی رانندش حرفه ای بود
یهو م.تیموری از خونش سراسیمه اومد بیرون.من کمی از جلوی زمین فاصله گرفتم 
رفتم تو پیاده رو
با لودریه درگیرو بحثش شد
که مگه حالیت نمیشه؟ الان خونمو میاری پایین
لودری هم همش میگفت مهندس گفته 
م.تیموری اومد تو سایه پیش من ایستاد و گفت میبینید چه آدمهای بی مبالاتی پیدا میشن.
منم تایید کردم .گفتم واقعا......
اون روز مرحوم تموری فکر نمیکرد صاحب زمین یه پسری باشه هم قد قواره من.
و م.تیموری برگشت به خونش.
من دوباره برگشتم سر جای اصلی مو به لودریه گفتم کاملا اون قسمت رو خالی کنه
و سوار ماشینم شدمو رفتم.
بعدها وقتی م.تیموری منو شناخت تا مدتها یه جوری نگام میکرد.
کلی طول کشید تا باهام خوب شد.
پی نوشت:
م.تیموری= مرحوم تیموری
من و غلام
ساعت ۱۱.۴۵ نیمه شب بود
نزدیک های باغ فامیلی بودم پیش خودم گفتم برم سر ساختمون سیم سیار رو بردارم
تاریک بود با چراغ قوم پیداش کردم چون میدونستم صبح کجا انداختمش.
یه دفعه یه صدا منو ترسوند
صدای غلام بود( غلام یکی از کارگراست که شبها هم سر ساختمون می خوابه) با یه بیل که دستش بود و آماده کرده بود بزنه
با عصبانیت پرسید: هی کجا ؟
من خیلی زود نور رو انداختم رو صورتم گفتم: منم
وگرنه با بیلی که بلند کرده بود باید از بیمارستان براتون می نوشتم
خدا به خیر کرد.... 