افسانه حیات من

محبوبم! نمی‌دانم امشب با یک سری کلمه گنگ و بی‌مصرف که در مغزم به هم می‌پیچند چطور می‌توانم احساس تنهاییم را به گوش تو برسانم. واژه‌ها بی‌تابند و یاریم نمی‌کنند.می‌دانی؛ تو ر کم دارم و دور از تو حتی یک نقطه کور هم نمی‌توانم بر کاغذ بکشم. چشمانم هم از سر شب بارانی است!

friend

من همیشه دوستای زیادی از دخــتـــ....ــرا داشتم!

و فکر میکنم شاید همیشه دومین بهترین دوستشون بودم

راه

 

 جاده مرا صدا میزند راه مرا میخواند . . .  

 پس قدم در راه خواهم گذاشت  پا به پای ثانیه ها خواهم دوید  راهی است 

 پر از چاه  پر از کوره راه  پر از پستی  پر از بلندی  پر از فراز   پر از نشیب 

پی نوشت: کاش  قدرت خورشید رو در بازوانم داشتم.