من چگونه باور کنم تنهاییم را؟

ای همیشه ماندگار در دلم قسم به نام مقدست که بی تو  لبخند نایاب ترین کالایی است که این بی چیز در توشه خواهد داشت توشه ام پر است از تنهایی ، دلتنگی و بی تابی و اشک هایی گاه به گاه که مرهمی است موقت بر این همه اندوه و افسوس!!! ای همه باورم؛ بی تو من چگونه باور کنم تنهاییم را؟ بی تو دیگر مکان و زمان برایم بی معنی است جایی که تو نباشی توقف جایز نیست باید رفت.

کوله باری بر می دارم:

پر از یاد روز هایی که با تو زیستم پر از  خاطرات شبهایی ک سحرشان را مدیون بیداری تو بودند

پر از عطر گیسوان سیاهت

پر از خوبی هایت که پایانی نداشت

پر از لبخند های ساده و خداییت... و با خود خواهم برد

تنهای تنها

به ناکجا ...                                                                                              4 مرداد 87

                                                                                                               تولد بلاگ