رنگ زندگی

اگر بگویم وجودت گرمی بخش زندگیم نیست دروغ گفته‌ام، اما چگونه می‌توانم اینطور آرام و صبور به انتظارت بنشینم وقتی نمی‌دانم پس از طلوع آفتاب کدامین روز به دیدارم خواهی آمد؟ نمی‌دانم چه کسی بر پیشانی من واژه انتظار را نوشته است که اینگونه باید تاوان این پیشانی نوشت شوم را پس بدهم؛ خاموش باشم

و دم نزنم و برای گشایش کارهایم فقط دست به دعا ببرم. نمی‌دانم کدام طلسم را به تقدیرم بسته‌اند و کدامیک از خدایان شوم زندگیم را نفرین کرده‌اند که دشمنانم را شاد و می خوار می‌بینم و خودم را اینسان حقیر و بی مقدار!! با دنیایی آرزوی بر باد رفته؛ به امیدی که روزی دری به روی روزگار سیاهم گشوده شود....! با تو سخن می‌گویم. تو را که رنگ زندگی خطابت می‌کنم. قرار بود به زندگیم رنگ سپید بزنی اما اکنون چشمانم جز سیاهی مقابل خود نمی‌بیند. جسارت دستانت کو که روز نخست با من از سپیدی سخن گفت و به شبهایم نوید خورشید داد؟ اگر بگویم بی تو شاد زندگی می‌کنم دروغ گفته‌ام، اما اینسان که خودت را باخته‌ای، نمی‌توانی شادی را برایم به ارمغان بیاوری. وجودت را مثل روزهای گذشته برایم شعله ور کن تا از حرارت قلبت آتش بگیرم و خاکستر شوم. به زندگیم رنگ طراوت بزن.... سپیدم کن...   

                                                                                                   نامه های بی نشان

                                                                                                                 ۰۰۲