خاطره نگاشتی بعد چهل روز

در کنارت روزگارم خوب بود      فصل,فصل زندگی مطلوب بود

در نگاهت خستگی معنی نداشت      وسعت پاک تورا دریا نداشت

آه ای جاری تر از خورشید خوب         کاشکی هرگز نمیکردی غروب

  چهل روز از رفتن غریبانه ات میگذرد و مادر آن روز جمعه پر کشیدن زود هنگام و ملکوتی ات را باور نکردیم . چرا که همه جا عطر وجودت را میبوییم و گل رخسارت را میجوییم.

چهل روز را در اندوه و اشک و انتظار سپری کردیم تا شاید که برگردی!
اما افسوس که هر چه صدایت کردیم جوابمان سکوت بود و تنهایی.ما همه منتظریم , منتظر تا ابد

ای باباحاجی خوب من برگرد که درد فراقت را جز با حضورت درمانی نیست.

                                                                                                           آذر ماه 88

                                                                                                           سعید

سالن پذیرایی ایران زمین                         قبل از آمدن مهمانان                          سکوت

سر و صدا                                          طبقه بالا ( خانوم ها)                       پایان یک دعوت۱۲۰۰ نفری !

و دوباره سکوت                                  چرا رفتی!                                             و مسجدی که ازدحامی عجیب داشت

 خنده هایت , نصیحتهایت ,مهربانیهایت , میدانم که هیچ وقت فراموشت نخواهم کرد.         و همه امده بودند بر سر مزارت